Wie denken Surinaamse politici dat Surinamers in hun eigen land zijn wanneer zij, de Surinaamse politici, doen of Surinamers die in het buitenland wonen en werken welvaart en duurzaamheid naar Suriname en de Surinamers gaan brengen? Wat denken Surinaamse politici en de Surinaamse overheid van zichzelf en hun verantwoordelijkheid?
De verkiezingswinst van de VHP bracht in Suriname het woord diaspora[1] in turbostand. Vanaf het moment dat de heer Santokhi president is, is Suriname politiek zwanger van diaspora; vooral de Surinaamse diaspora in Nederland. Deze maand werd door de Surinaamse regering het Diaspora Instituut Suriname (DIS) opgericht. Hét instituut dat Surinamers in diaspora gaat faciliteren om Suriname welvarend en duurzaam te ontwikkelen (https://diaspora.sr). Het DIS werd tijdens een grootse en feestelijke bijeenkomst met hoogwaardigheidsbekleders gepresenteerd als een maatschappelijke vernieuwing.
Het lijkt mooi. Maar feitelijk is het de zoveelste maskerade van politiek-bestuurlijk onvermogen. Een maskerade die in Suriname doorgaat voor regeren en die sedert de staatkundige onafhankelijkheid van dat land in 1975 door wisselende regeringen wordt opgevoerd. De maskerade heeft drie kenmerken.
- Alles dat organisch ontstaat of aan het ontkiemen is door inzet van betrokken burgers, en daardoor en daarmee bijdraagt aan een krachtig maatschappelijk middenveld van zelfbewuste en zelfverantwoordelijke burgers, wordt politiek ingekapseld.
- Maatschappelijke fenomenen worden tot bestuurlijke prioriteit gemaakt, zonder dat daaronder een gefundeerde en relevante gemeenschappelijke beginsituatie is geformuleerd, of is getoetst of dat wat wordt ingericht ook zo wordt bedoeld of omgekeerd.
- Wat in zijn kern gaat over eenvoudige en niet complexe humane generositeit en belonging wordt buiten zijn kern gefixeerd met vormelijke nutteloze zwaarwichtigheid.
Met elkaar vormen deze kenmerken een wankel raamwerk voor: bestuurlijke drukte, Babylonische spraakverwarringen , ambtelijke moerassen. Precies dat waar incompetentie, wantrouwen, corruptie en oneigenlijke begunstiging van individuen en groepen (nepotisme) bij floreren. En nu heeft de Surinaamse diaspora formeel haar plaats in dit raamwerk.
Kan iemand, bij voorbeeld op de website van het DIS, vertellen waarom een jong land met 600.000 inwoners
- van wie de helft jonger is dan 45 jaar;
- die – met uitzondering van de oorspronkelijke bewoners en eigenaren van het land! – allen op zich al in diaspora zijn;
- waarvan iedereen op de één of andere manier een relatie heeft met iemand in de grote-mensen-buiten-wereld;
waarom deze 600.000 mensen een door de overheid bestuurd Diaspora Instituut nodig hebben? Waarom zouden de inwoners van Suriname met hun creativiteit, tomeloze en jeugdige energie zonder zo een instituut geen welvaart en duurzaamheid kunnen bewerkstelligen in en voor hun land ?
Waarom moet alles in Suriname waar politici en overheid bij zijn betrokken, via de treurige ambtelijke route gaan? Een route die in dat land altijd eindigt op een blinde muur, omdat ze is geconstrueerd om op een blinde muur te eindigen.
Waarom gedraagt in de 21ste eeuw een land dat 45 jaar jong is zich politiek en bestuurlijk als een uitgebluste koloniale patriarch in de 19de eeuw?
[1] Een diaspora (een Grieks woord) is een grootschalige verspreiding van een volk over de verschillende delen van de wereld. Heel lang was de verspreiding van het Joodse volk na de ondergang van het koninkrijk Juda de enige associatie met dit woord, de Joodse diaspora. (Bron: Wikipedia)
KRINGLOOP VAN MOED 